Jeśli filozofia slow to życie powoli, bez pośpiechu, w przemyślany sposób to właśnie takie są nasze święta. Kiedy czytam, że ten czas kojarzy się komuś z myciem okien, biegiem i brzuchem pełnym do wypęku, myślę: smutne. Tak samo jak to, że i mi się tak kojarzą. Choć nie tylko, bo pamiętamy w nich o tym, co najważniejsze.

Akurat mycie okien jestem w stanie zrozumieć. Jeśli zakładamy robienie tego dwa razy do roku to przed zimą i po. Dziwnym trafem wypada akurat na Boże Narodzenie i Wielkanoc, co zrobić. W sumie i jedzenie w granicach zdrowego rozsądku jest ok. Ale dziwią mnie inne rzeczy.

1. Bo oto suto zastawione stoły widzę nie tylko u katolików. Na potęgę żrą wszyscy jak leci. Bezbożnicy, grzesznicy, ateiści, wierzący w nie wiadomo co albo moc światła. Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, jako jeden z siedmiu grzechów głównych, pomińmy. Katolicy też miewają słabą pamięć.

2. Kościoły nagle pełne są wiernych. Wiernych, od których jedzie wódą na kilometr.

3. Dostaję życzenia od osób, z którymi nie utrzymuję kontaktu. WTF?  „Tak wypada”? Wręcz przeciwnie!

4. Gorączka dwudniowego świętowania skończy się już w połowie poniedziałku. Bo ciężko się będzie ruszyć będąc napchanym balonem.

5. Dla większości to kolejny długi weekend. Ci bardziej obrotni i leniwi wzięli 7 dni wolnego, zyskując 16 ciurkiem. Polacy są w tym mistrzami. Dyscyplina godna olimpiady.

Nasze święta są w rytmie slow. Nie spieszymy się, najwyżej odwiedzimy rodziców trochę później. Jemy tyle co zwykle, tylko potraw więcej do skosztowania. Odpoczywamy, cieszymy się sobą nawzajem. Świętujemy, celebrujemy, nie biegamy. No może trochę, podlewając niedawno wysiane warzywa w ogródku. Kiedyś trzeba.